Het mooie van kitchen roulette is dat mensen zich er erg druk om maken. Ik sprak gisteren een stel dat de vorige keer niet had meegedaan, omdat ze dachten dat dit op de donderdag vooraf niet meer kon. Ik ontmoette een ander stel dat zich de vorige keer op het laatste moment had opgegeven en vervolgens wel mee kon eten, maar niet meer mee hoefde te koken. Een goede tip voor luie culi’s.
Wie meedoet, lijkt zich daar meestal knap druk om te maken. Ondanks uitspraken op de avond zelf dat men er niet al te veel moeite voor wilde doen, zie je toch dat dit in de praktijk een verbloemende uitspraak is. Je presenteert je aan de buitenwereld, met als onderbuikgevoel dat er vier driesterrenkoks over de vloer komen. We weten allemaal dat dit niet het geval is, maar misschien zou dat voor sommige driesterrenkoks niet eens zo’n gek idee zijn. Er ontstaat een andere dimensie als je bij elkaar eet.
Regelmatig bespeur je dat er vanuit een thema wordt gewerkt. Gisteravond was bij het nagerecht de vijg het thema. We kregen een prachtige vijg uit de oven. Er was vijgenijs, wat trouwens een prachtig woord is. Onze gastheer was naar Boon geweest om te vragen of ze iets met vijgen hadden. Dat was er niet, maar als hij vijgen, had konden ze met een half uur iets maken. Toevallig had onze gastheer een tas vol vijgen bij zich.
Zo’n thema heeft ook meestal een achtergrondverhaal. Ik moest zelf onmiddellijk terugdenken aan de Italiaanse boer waar ik regelmatig mijn vakanties doorbreng. Midden op zijn terrein staat een enorme vijgenboom, waar ik met mijn gezin dagelijks een vijg uit pluk. Eronder scharrelen enorme kalkoenen die op de grond gevallen vijgen openpikken, maar soms ook ons belagen als we een lekkere vijg voor hun snavel weg willen graaien.
Onze gastheer had een ander verhaal. Hij had een eigen vijgenboom, en die boom op vaderlandse bodem leverde eetbare vijgen op, tot verbazing van zijn disgenoten. En zo hadden we weer iets om ons druk over te maken.
Nico Louter, 20/9/19