De eerste keer dat ik meedeed aan Kitchenroulette is inmiddels een jaar of vier, vijf geleden. Ik was toen erg gecharmeerd van een verhaal over een stel studenten die op een minuscuul zolderkamertje woonden, maar “toch” meededen. Ze hadden niet eens genoeg stoelen om aan te schuiven rondom de tafel. Met hulp van stoelen en krukken van de onderburen kon er een groep gasten aanschuiven aan de ietwat wankele tafel. Het verhaal maakte indruk op mij. Het gaat niet om de mooiste aankleding of het meest verfijnde gerecht. Het gaat om het delen, elkaar leren kennen, op verrassende plekken komen.
Vier jaar later ontmoette ik bij het voorgerecht een stel dat enkele jaren niet had meegedaan. Ze hadden net een mooi appartement gekocht in de nieuwe wijk Weespersluis. Het was nog niet opgeleverd, daarom vonden ze het extra leuk om een rondje door Weesp te doen en inspiratie op te doen in andere woningen. Het huis waar ze nu woonden was wat aan de kleine kant, dus waren ze erg blij met de nieuwe woning. Ze twijfelden nog of ze de oude tafel weer zouden mee verhuizen. Die tafel hadden ze al in gebruik toen ze voor het eerst in Weesp waren beland op een zolderetage. Het was het stel van vier jaar eerder. Ik hoop dat ze de tafel mee verhuizen. Al was het maar om jaarlijks te gebruiken voor Kitchenroulette in Weespersluis.
Rood-Wit
Zelden heb ik zo’n totaal-ervaring gehad als gisteravond bij het dessert. De Eton mess was heerlijk. Geweldige kleurstelling. Ik ging volledig op in het genieten van het dessert, tot mijn oog viel op de inrichting van de kamer. Tegen een lange witte wand stond een intens rode bank. En hoe meer ik om mij heen keek, hoe meer wit-rode elementen mij opvielen. Je vraagt je af hoe ver mensen bereid zijn te gaan om te zorgen voor een totaal-ervaring bij Kitchenroulette. Je vraagt je ook af wat er eerst was, het gerecht of de kleurstelling van de kamer.
Nico Louter, 26/01/2020